Ey inananlar! Bir topluluk bir diğerini alaya almasın, belki de onlar kendilerinden daha iyidirler. Kadınlar da başka kadınları alaya almasınlar, belki onlar kendilerinden daha iyidirler. Kendi kendinizi ayıplamayın; birbirinizi kötü lakaplarla çağırmayın; inandıktan sonra yoldan çıkmış olmak ne kötü bir addır. Tevbe etmeyenler, işte onlar zalimlerdir. (Hucurat 11).
Ünlü doktorlardan biri anlatıyor: “Günlerden yaz mevsimiydi ve hastalar muayene için yanıma geliyorlardı. Ben de onları muayene eder ve yeni ilaçlar yazıyordum. Bu hastalardan biri kadındı ve daha önce yazdığım reçeteyi istedim. Kadın bana, “Kağıdı kaynatıp içtim?” dedi: Kağıdı kaynatıp içtin mi dedim. O da evet dedi. Bende kadına “kocanın sana verdiği ekmeğe yazık”. Orada bulunan başka kadınlar benim bu sözüme güldüler. Ben bu kadın için yeni reçete yazdım ve dedim: “Orada yazılan ilaçları al ve kaynatıp iç, reçetenin kendisini değil”.
Hastaların hepsi gittiler ve son kişi Şeyh Axund idi. Çocuğunu getirmişti, onu muayene ettim ve ilaç yazdım. Bana dua etmeye başladı. Ondan sonra dedi ki: “Size bir şey söylemek istiyorum, o kadına dediğiniz söze başka kadınlar güldüler, hiç de iyi bir davranış değildi. Bu kadın öbür kadınların yanında küçük düştü, alay konusu hale geldi “.
Ben hemen uykudan uyanmış gibi oldum. Kendime geldim ve anladım ki, bu yaptığım davranış hoşuma gitmişti ama ancak karşı tarafa nasıl etki koyduğuna dikkat etmedim.