Pist üzerinde yapay engellerle güçleştirilen koşu, daha da zor duruma getirilebilir. Eğer bu engeller basit tahta parmaklıklardan ibaretse, yarış hızını korur; ama söz konusu engeller çitlerden, tümseklerden, ırmaklardan meydana geliyorsa, o zaman hız, önceliğini dayanıklılığa bırakır. Engelli pist koşusu, kır koşusu ve steeple (çeşitli engelli koşu), yaya yapılan engelli koşulardır. Bisikletli ve yaya engelli yarış, bisikletle ve gerektiği zaman bisikletten inip yürüyerek yapılır.
Kır koşusu; açık havada yapılan ve genellikle 4 ile 10 kilometre arasında değişik uzaklığı olan koşudur. Koşular, bir stadın pisti yerine, kır ve ormanlardaki değişik bir güzergâhta da yapılabilir. Böyle bir güzergahta, pek çok doğal engel bulunur: Tepecikler, hendekler, çitler, taştan setler, ırmaklar, toprak yollar, patikalar… Bu tür yarışmalara kır koşusu adını onlara pek meraklı olan İngilizler vermişlerdir. Eğer yarışçı yaya ise, on beş kilometrelik bir yolu aşmak zorunda kalabilir. Yağmurlu bir havada, varış yerine ulaştığı zaman, üstü başı çamur içinde kalmıştır… Eğer yarışçı bisikletli ise, yarışma daha uzundur. Bazen bisiklet yarışçıyı taşır, bazen yarışçı bisikleti… İkide bir tekerlekler kayar, bisikletli kendini yerde bulur. Bu gibi yarışmalara katılanların sapasağlam bir bedene ve çelik gibi bir iradeye sahip olmaları gerekir. Pist üzerinde yapılan engelli koşular, uluslararası spor karşılaşmaları arasında önemli bir yer tutar. 110 m ve 400 m engelli koşularda, yarışmacılar, aşağı yukarı bir metre yükseklikte 10 engeli aşmak zorundadırlar. Bayanlararası 110 m engellide ise 0,84 m’lîk 10 engelden atlamak gerekir. Steeple ya da çeşitli engelli koşu çok ilginç bir yarışmadır. 3000 m’lik mesafede koşulur. Bu yol boyunca, yarışçılar, varış hattına ulaşıncaya kadar, bir ırmağı yedi kez geçmek ve 28 engeli aşmak zorundadırlar. Son derece çetin ve yorucu olan bu yol – en iyi atletler tarafından – 9 dakikadan daha kısa bir sürede koşulur ve çoğu kez bir sürat koşusuyla son bulur.