Bir kadının güzel bir alışkanlığı vardı bir işe başlarken veya bir yere bir şey koyup alırken muhakkak Besmele çekerdi. Kocası, o kadar dinsever bir adam değildi. Değildi de karısının bu güzel alışkanlığı ile alay ederdi her zaman. Bir gün:
— Karıma bir oyun edeyim, dedi. Bir oyun edeyim de Besmelesinin hiç bir faydası olmadığını anlasın.
Bu niyetle karısına bir kese altın verdi.
— Aman iyi sakla, diye tembih de etti.
Kadın keseyi saklamaya giderken kocası da yan gözle arkasını kolladı. Gördü kadının keseyi sandığa sakladığını. Kadın, keseyi sandığa koyarken, sandığı kapatırken Besmele çekmeyi unutmamıştı.
Birkaç saat sonra adam, gizlice yanaştı sandığa, keseyi aldı. Götürdü, kuyunun içine attı.
— Şimdi görür karım, diyordu. Besmele ne demektir.
Akşam eve gelince dedi ki:
— Ha, karıcığım, para lâzım oldu. Bu akşam kahvede Akif Ağa’ya vereceğim. Hele şunu getir bakalım.
Karısı sandığa giderken o da peşine düştü. Temiz kadın, olanlardan habersiz, Besmele ile sandığı açtı, elini keseye uzatıp yine Besmele ile çıkardı. Yalnız keseden şıpır şıpır su damlıyordu.
— Tuhaf, bu kese niçin ıslanmış?
Kocası titriyordu, çok şaşırmıştı. Karısının inancının temizliğini ve mükafatını görünce o da inanca vardı:
— Karıcığım, dedi. Besmele’nin ne demek olduğunu şimdi öğrendim. Kuyudan keseyi Besmelen çıkardı.