Atıcılık, bir mermiyi bir silâh aracılığıyla mümkün olduğu ölçüde bir hedefe ulaştırmayı amaçlayan bir hüner yarışmasıdır. Diğer bir ifade ile Atıcılık, ateşli silahlarla yapılan ve bir hedefe en iyi vuruşu amaç edinen bir spor dalıdır. Atıcılık müsabakaları çok çeşitli silâhlarla (karabina, tabanca, yay) yapılır. Hedefler sabit ya da hareketli olabilir. îyi bir atıcı olmak için, gözleri keskin ve kendine hâkim olmak gerekir.
Bazı bölgelerde, atıcılık yarışmaları, bir gelenek halinde muhafaza edilmiştir. Örneğin İsviçre’nin bazı kantonlarında okçular, mahallî bayramlarda boy ölçüşürler. Kuzey ülkelerinde zıpkın atışları, meraklılarının pek değer verdiği bir yarışma olarak sürüp gitmektedir.
Ancak, tüfek ya da tabanca ile atış, dünyanın en iyi nişancılarını karşı karşıya getiren yarışmaların düzenlenmesine olanak sağlar. Bu yarışmalar. Olimpiyat Oyunları arasında da yer alır. Hedef, genellikle sabittir. Ortasında hedefin bulunduğu nişan tahtası, eşmerkezli on daireye bölünmüştür. Bu dairelerin çapı, atıcı ile hedef arasındaki uzaklığa göre değişir. Örneğin 300 metreden tüfekle atış için, her bölümün genişliği 60 santimetre Olarak saptanmıştır. Bu genişlik, 2 santimetreden 12 metreye kadar değişir. Yarışmanın türüne göre, atıcı ayakta, diz çökerek ya da yatarak atış yapar. Atıcı, yarışmadan önce bir deneme atışı yapmak hakkına sahiptir. Uzun mesafeli müsabakalarda, nişan tahtasının yakınındaki bir sipere yerleşmiş gözlemciler, siyah ya da ışıklı bir sırık yardımıyle, atıcıya hedefin yerini gösterirler. Böylelikle, yarışmacı, daha sonraki gezlemelerini düzeltmek ve iyileştirmek olanağını bulur.
Hareketli hedeflere atışlar, hele hedef farklı noktalar halinde bir görünüp bir kaybolduğu zaman, çok daha zordur. Kilden yapılma güvercinlere atış, atıcıya kendini yetiştirmek olanağını sağlar. Güvercine atış, reflekslerin hızını ortaya koyar. Zira, baltrap denilen araçların havaya fırlattığı bu hareketli hedefe bir çiftenin mermileriyle isabet kaydetmek oldukça zordur.