Bütün bir dünya acıyla kıvranıyor, zulüm, haksızlık ve ahlaksızlık batağında çırpınıp duruyordu. Güçlü kuvvetli olanlar, fakir ve zayıf olanları eziyor, ellerindeki malı zorla alıyor, hatta öldürüyordu. Kimileri ateşe, güneşe, hayvanlara taparken kimileri de kendi elleriyle yaptıkları taş ve ağaç putlara secde ediyordu.
Hazreti İsa’nın doğumundan sonra 610 yıl geçmiş, bu arada insanlara doğru yolu anlatan bir Peygamber gelmemişti.
Arabistan Yarımadası’ndaki Mekke şehrinde Araplar da korkunç bir günah çukuruna düşmüş yaşıyorlardı. Allah evi Kâbe’ye putlar doldurulmuştu. İnsana duyulacak saygı ve sevgiden eser kalmamıştı. Kız çocukları diri diri toprağa gömülüp öldürülüyor, içki, kumar ve zina gibi büyük günahlar alabildiğine rahatlıkla işleniyordu. Dağ, taş, ay, güneş, toprak, su ve insan herkes, her şey bir kurtarıcı, bir kılavuz; bir önder bekliyordu.
O sırada Mekke şehrinde kırk yaşlarında bir insan yaşıyordu. Ömrü boyunca yalan söylememiş, haksızlık etmemiş, emin, güvenilir bir insandı. İsmi Hazreti Muhammed’di. İnsanların kötülüklerine bulaşmamış, sessiz ve sakin yâşayıp gidiyordu… Son günlerde tuhaf haller içine düşmüştü. Gördüğü rüyalar sabah aydınlığı gibi aynen çıkıyor, kulağına bazı sesler geliyordu.
Mekke şehrinin üç mil kadar uzağındaki Hira Dağı’ndaki bir mağaraya çekilip günlerini derin düşünceler içinde geçiriyordu. Bir Ramazan günü yine o mağarada etrafı seyredip düşünürken karşısında Cebrail aleyhisselamı gördü. Melek
“ – Oku…” dedi.
Hazreti Muhammed şimdiye kadar hiç bir şeyi okumamış yazmamış olduğundan meleğe:
“ — Ben okuma bilmem.” diye cevap verdi.
Melek aynı emri ikinci kez tekrar edip, aynı cevabı alınca O’nu bütün gücü kesilinceye kadar sıktı, sıktı… Üçüncü kez Oku…” diye emretti.
Hazreti Muhammed binbir güçlükle:
Ne okuyayım?” diye sordu.
Cebrail aleyhisselam o zaman Kur’an-ı Kerim’in ilk ayetlerini okumaya başladı:
“YARATAN RABBİNİ ADIYLA OKU. O, İNSANI BİR KAN PIHTISINDAN YARATTI. OKU, RABBİN NİHAYETSİZ KEREM SAHİBİDİR.”
Bu ayetler Hazreti Mühammed’İn yüreğine nakşedilmişti. Cebrail’in okuduğu gibi okuyup, korku ve dehşet içinde mağaradan çıkıp evine doğru koşmaya başladı. Kulaklarında hala ilk Allah emrinin yankıları vardı sanki. Yüce Allah devamlı olarak.
“— OKU..” diye emrediyordu.
Endişe içindeydi. Bütün vücudu duyduğu ayetlerin ilahi tesiriyle tir tir titriyordu. Evine girip eşi Hazreti Hatice’ye seslendi: “— Beni örtün, beni örtün.”
Hazreti Hatice çok anlayışlı, çok zeki bir kadındı. Kocasının nasıl bir ruh hali içinde olduğunu keşfetmişti. Hemen yatağını serip, üzerini sıkı sıkı örttü. Uzun ve sessiz bir uykudan uyanan Hazreti Muhammed mağarada olanları eşine anlattı. Hazreti Hatice’nin gözleri gülüyor, sevincinden kabına sığmıyordu: “— Müjdeler olsun ya Muhammed… dedi. Allah’a yemin ederim ki sen bu ümmetin Peygamberi olacaksın. Yüce Rabbimiz seni yalnız bırakmayacaktır. Çünkü sen son derece iyi kalpli ve temiz bir insansın. Akraba haklarına riayet eder, güçlüklere dayanır, misafirlere ikram eder, felakete uğrayanlara yardıma koşarsın. Şimdiye dek yalan söylediğini de işitmedik. Gücü sınırsız olan Allah’ımız böyle insanları hiç bir zaman yalnız bırakmaz. İşte sana ilk olarak ben iman etmek istiyorum.” Hazreti Hatice hemen şehadet getirerek Peygamberimize inanan ilk insan olma şerefini böylece kazandı. Daha sonra Peygamberimiz Hazreti Muhammed İslam Dinini yaymaya ve insanları doğru yola çağırmaya başladı. O’na inananlar bütün kötülükleri terkediyor, dürüst, namuslu ve güvenilir insanlar oluyordu.
Dünyanın çehresi değişmeye başlamıştı. Karanlıklar parçalanıyor, haksızlıklar son buluyordu. Yüce Allah sevgili peygamberi, kainatın efendisi olan Peygamberimiz Hazreti Muhammed’e ilk emir olarak “OKU..” buyurmuştur. Bu, şerefli dinimizin ilme, bilgiye, okuyup, öğrenmeye ne kadar önem verdiğini açıkça göstermektedir. Başlarımızın tacı gönüllerimizin sevinci, yollarımızın kılavuzu, eşsiz insan, Peygamberimiz Hazreti Muhammed’e, hanımlarına ve bütün arkadaşlarına milyonlarca defa selam olsun.