Sekeratı mevt; ölüm anındaki ızdırap, ciddiyet, güçlük ve dalgınlık kastedilmektedir. Kur’anî bir terim olan “Sekeratü’l-Mevt” terimi “insanın ölumüne delalet eden ölüm baygınlıgı” manasına gelir.
“Bir de sekerât-ı mevt (ölüm sarhoşluğu, baygınlığı, can çekişme) gerçek olarak gelmiştir. (Ey insan) işte bu, senin kaçıp durduğun şey.” (Kaf, 50-/19)
Hz Peygamber (sallallâhu aleyhi ve sellem)’in son hastalığında, yanlarında bir kap içerisinde su vardı. Mübarek ellerini suya daldırıp yüzüne sürüyor ve şöyle diyordu: “Allah’tan başka Tanrı yoktur. Muhakkak ki ölümün sekerâtı vardır.” Sonra ellerini kaldırıp “Refiku’l A’la: Ey Yüce Dost! Allah’ım! Sekerât-ı Mevtte bana yardım et”; Ruhu kabzolunup eli düşünceye kadar böyle duâ etmişti. (İbn Mâce, Cenâiz 64).
Sekerât-ı Mevt hâli olan kişi kötü kişi değildir. Asla böyle anlaşılmamalıdır. Peygamberimiz bile ölüm baygınlığı geçiriyorsa varın gerisini siz düşünün… Peygamberimizin dizlerinde vefât ettiği Âişe vâlidemiz diyor ki: “Ben Hz. Peygamberin çektiği ızdırabı gördükten sonra, kolay ölmesinden dolayı kimseye gıpta etmem” (Tirmizî, Cenâiz 8), diğer rivayette; “…kimse için çirkin saymam” (Nesâî, Cenâiz 6).