Peygamber Efendimiz Hz Muhammed (sav) kırk yaşında iken 610 yılı Ramazan ayının on yedinci günü Pazartesi, Hira‘daki mağarada düşünmeye dalmış olduğu bir sırada, vahy meleği Cebrâil (as) gelerek: “Oku” dedi. Peygamber Efendimiz (sav): ‘Ben okuma bilmem dedi.’ Cebrâil (as), Hz Muhammed (sav)’i kucaklayıp güçsüz bırakıncaya kadar sıktı. Bu emir üç defa tekrarlandıktan sonra Alak süresinin ilk beş ayeti indi.
İlk inen âyetler Alak suresinin ilk beş âyeti;
اِقْرَاْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِى خَلَقَ . خَلَقَ اْلاِنْسَانَ مِنْ عَلَقٍ . اِقْرَاْ وَرَبُّكَ اْلاَكْرَمُ . اَلَّذِى عَلَّمَ بِالْقَلَمِ . عَلَّمَ اْلاِنْسَانَ مَا لَمْ يَعْلَمْ
1. Yaratan Rabbi’nin adıyla oku.
2. 0, İnsanı aşılanmış yumurtadan yarattı.
3. Oku, senin Rabbin çok kerem sahibidir.
4. 0, kalemle yazmayı öğretti.
5. İnsana bilmediklerini öğretti.
Bu emr-i ilâhî ile Allâh’ın Resûlü’nün şahsında bütün insanlığa Rabbin en büyük lutfu olan Kur’ân-ı Kerîm’in nüzûlü başlamış oldu.
Hazret-i Peygamber, semâ kapılarından yeryüzüne rahmet ve şifâ olarak nüzûl etmeye başlayan Kur’ân-ı Mübîn’den ilk olarak bu âyet-i kerîmeleri telâkkî etti. Cebrâîl (a.s.) ayrılıp gidince, vahyin haşyetinden yüreği titreyerek Hazret-i Hatîce vâlidemizin yanına döndü: