Rukâne b. Abdi yezîd, Kureyş’in pehlivanlarından olup, Abdülmenâfın soyundan geliyordu.
Hz Peygamber, bir gün tenha bir yerde ona: “Allah’tan korkmuyor musun? Neden hâlâ davetimi kabul etmiyorsun?” diye sordu. O da: “Söylediklerinin doğru olduğunu bilseydim, derhal kabul ederdim” şeklinde cevap verdi. Bunun üzerine Hz Peygamber: “Seninle güreşir ve yenersem bana inanır mısın?” dedi.
Rükâne: “Elbette” deyince Resûlullah: “Gel öyleyse” buyurarak onunla güreşe tutuştular. Rükâne hiç dayanamadı. Efendimiz anında onun sırtını yere getirdi. Rükâne şaşırdı, âdeta inanamadı. Bunun üzerine Yüce Peygamber: “Sana başka bir şey göstereyim” buyurarak: “Karşımızdaki şu ağacı çağırayım, ne dersin?” dedi. Rükâne: “Çağır da görelim!” deyince, Resûlullah ağacı çağırdı. Ağaç Efendimizin huzuruna geldi ve ona selâm verdi. Hz Peygamber, tekrar yerine dönmesini işaret edince, ağaç döndü hiçbir şey olmamış gibi tekrar yerine dikildi.
Bu mûcizeyi gören Rükâne, iman edeceği yerde uzaklaştı. Akrabalarının yanında: “Ey Abdülmenâfoğulları arkadaşımız Muhammed, bütün yeryüzü halkını büyüledi. Yemin ederim ki! Ben ondan daha büyük bir büyücü görmedim” demekle yetindi. (Ebû Muhammed Cemaleddin Abdülmelik İbn Hişam, Siretu İbn Hişam, C. 1, s. 382.)