Binicilik, ata iyi binme sanatıdır. Binici, hâkim olmayı, yönetmeyi, sürmeyi bildiği atıyla tek bir vücut gibidir. Bineği, onun gezinti, spor, av yapmasına olanak sağlar; hattâ özel bir eğitimden sonra, ona, tek başına ya da toplu olarak yapılan artistik gösterilere katılma fırsatını verir.
Daha günümüzden çok eski çağlarda, gözüpek süvariler, eyersiz, dizginsiz, ükengisiz atlara binerlerdi. Dünyanın az gelişmiş bazı bölgelerinde bu hâlâ böyledir; söz konusu bölgelerde oturanlar, çocukluktan başlayarak ve yalnızca deneyin verdiği derslerden yararlanarak ata binmeyi öğrenirler.
Bir taşıt yâ da savaş aracı ve bir koşum hayvanı olduktan sonra, at, özellikle at yarışları, polo, sürek avı, düz ve engelli koşular gibi sportif amaçlarla yapılan yarışmalar için bir yardımcı durumuna geldi. Dünyanın her yerinde, binicilik okulları, binicilerin yetişmesine yardımcı oluyorlar. Binicilik öğretmenlerince yönetilip çalıştırılan bu okullarda, kapalı manej ve açık manej adı verilen, yağışlı ve açık havada yapılacak çalışmalara göre düzenlenmiş özel pistler vardır. Acemi binicilerin sık sık düştükleri göz önünde tutularak, bu manejlerin zemini sıkıştırılmış kum, çeltik, talaş gibi maddelerle örtülmüştür.
Acemi binici, eyer üstünde durmayı, üzengilerinin boyunu ayarlamayı, dizginleri eline almayı, ilerlemeyi, durmayı, eşkin, tırıs, dörtnal gitmeyi, sağa sola dönmeyi, engellerden atlamayı manejde öğrenir. Öğrenci, ayrıca atını bakmayı, tımar etmeyi ve beslemeyi de öğrenir. Ancak ondan sonradır ki at yarışlarına katılabilir ve engelli koşularda duvar ya da hendek, tümsek ya da çit gibi bir engeli aşabilir.