Yüzmeyi bilmek, hayati bir zorunluluktur. Yüzme, ayrıca bir eğlence ve bir spordur. İyi yüzücü, komple bir atlettir. Su korkusunu yenmiş, solunumunu ve hareketlerini disiplin altına almıştır. Ferdî yarışlara ya da bayrak yarışlarına katılabilir. Hattâ Manş Denizini ya da Boğazları geçmek başarısını gösterebilir.
Pek çok hayvan, kendiliğinden yüzebilir. Oysa insanın yüzmeyi öğrenmesi ve bunun için de su korkusunu yenmesi, su üzerinde durmasını ya da ilerlemesini sağlayacak hareketlere alışması gerekir.
Kurbağalama, yüzmeye yeni başlayanlara uygun bir yüzme tarzıdır. Kurbağanın suda yaptığı hareketleri andırır. Kelebek kurbağalama, spora daha yakın bir yüzme biçimidir. Bu tarzda, yüzücünün iki kolunu birden aynı anda sudan dışarı uzatması gerekir. Kulaç, yarışmalarda en çok uygulanan yüzme şeklidir. Kulaç atan yüzücü, suyun yüzeyine yüzükoyun iyice uzanmış olarak, iki itme hareketiyle ilerler: Kollar, ilk buharlı vapurların çarkları gibi, sıra ile suyu geriye iterken, bacaklar da hem bir itici güç sağlamak, hem de vücudu dengede tutmak için suyu döver. Solunum, baş sudan çıkarılmaksızın, kulaç atan kolun altından, ağız yoluyle yapılır. Spora en yakın yüzme şekli, sırtüstü kulaçtır. Makaslama ya da yan kurbağalama, sırt üstü kurbağalama gibi eski yüzme tarzları bugün terkedilmiştir.
Resmî yüzme yarışları, genellikle en az 50 metre boyundaki havuzlarda yapılır. Yarışçı her şeyden önce iyi bir çıkış yapabilmeli ve suyun yüzeyine hemen hemen paralel olarak, yüzükoyun atlamayı başarmalıdır. O, aynı zamanda, yüzme havuzunun duvarından destek alarak, çabuk dönüş yapmayı da bilmelidir. Bir yüzme şampiyonu, 100 metreyi 50 saniyeden biraz daha fazla bir zamanda, 1500 metreyi ise 16 dakikanın altında yüzer.